Συνοδηγός στο αμάξι σου, χάζευα τον ουρανό δυο ώρες πριν τη δύση,την ώρα που τα σύννεφα ντύνονταν χρυσαφιά,και ξαφνικά σκάει μια ηλιαχτίδα ανάμεσα τους, χωρίζοντας τα,βρίσκοντας τον δρόμο της σε μας.Αυτή προσπαθούσε να μας φτάσει, να αγγίξει το χώμα, τα φυτά,κι εγώ σκεφτόμουν πως να την αρπάξω, να φτάσω να αγγίξω τα σύννεφακαι να πετάξω…

Ξεχάσαμε την ομορφιά του ουρανού, την ζεστασιά του ήλιου, το θρόισμα των φύλλων και τον ήχο της θάλασσας…Στριμωγμένοι σε άπειρα κτίρια και περιτριγυρισμένοι από λεωφόρους που ξερνάνε διαρκώς αυτοκίνητα,καλύψαμε τον ορίζοντα με θεόρατες κατασκευές και αντικαταστήσαμε τα δέντρα με πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος.Αντιμετωπίζουμε την άγρια βλάστηση σαν αποτρόπαιο και αδηφάγο αγριόχορτο προς εξόντωσηκαι πασχίζουμε να φυτέψουμε…

The wind is howling outside my window, making the glass shake and the wooden frame crackle. It is a violent screaming wind, it beckons me to wake and tare my eyes away from my screen to look outside. To see the clouds move, the trees bend, the wires dance, as he wields the world as…

As women, we are born more than once during our lifetime.Our mothers give birth to us, breathe life into us and our dads mold us.As we grow, we reinvent ourselves, break our molds and reshape us.We meet people that either add beautiful details to our sculpture,or that dent or break off pieces of the work…

Μεγαλώνεις… κι όλα τα “πριν” γίνονται σιγά σιγά “μετά”.‘Ολα τα “πρέπει” που σου ζητήθηκαν, έχουν πραγματοποιηθεί και όλα τα επιβαλλόμενα σκαλοπάτια που προαπαιτούνταν έχουν συμπληρωθεί.Πόσα “θα” και “θέλω” δικά σου έχεις ικανοποιήσει όμως και πόσα όνειρα σου έχεις πραγματώσει;Πόσες επιθυμίες σου έθαψες για να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των άλλων;Πόσο χρόνο σπατάλησες στο να εκπληρώνεις όνειρα…

Κι αν σε πω παραμύθι;Kι αν σε πω ιστορία που θα φέρει τη λήθη;Κι αν με ρούχα φανταχτερά έχεις ντυθεί,κι αν με φανφάρες και υπερβολές ήρθες να με πείσειςκαι για αγάπη και έρωτα ήρθες να μου μιλήσεις; Κι αν έχω χώρο ακόμα στην καρδιά μου για σένα,κι αν πιστέψω και πάλι σε όμορφες εικόνες και…

Ψεύτικες λέξεις, δανεικές φιλοσοφίες, κλεμμένες ζωές. Πόσους ανθρώπους νομίζεις ότι εξαπατάς με τα κούφια λόγια σου; Σε πόσες καρδιές νομίζεις ότι μπαίνεις προβάλλοντας τα δήθεν αληθινά αισθήματα σου; Πόσα ψέμματα μπορείς να ταΐσεις την μαύρη ψυχή σου χωρίς να νιώσεις την αλήθεια να συστρέφεται και να αντιδρά στα σωθικά σου;Όλοι οι ιστοί απάτης που μπλέκεις…

 Αγωνίζομαι να βρω τη θέση μου σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να εγκαταλείψω τα όνειρα μου και χωρίς να ποδοπατήσω τα όνειρα των άλλων. Προχωράω μπροστά, να βρω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που αφήνω πίσω μου, να βοηθήσω να φτιαχτεί ένας κόσμος αλλιώτικος, ήρεμος, γεμάτος αγάπη, συμπόνοια, κατανόηση, καλοσύνη… Χρειάζεται πρωτεργάτες το παρόν, ανθρώπους…