Και κάπως έτσι, κοντά στα μεσάνυχτα, μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις αμέτρητες σκέψεις σου. Πέρασες όλη τη μέρα προσπαθώντας να σιωπήσεις όλα τα ερωτήματα του μυαλού σου. Τα αγνόησες, τα έπνιξες με άλλες επιφανειακές απορίες, τα έχωσες σε μια γωνίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ρίχνοντας άλλα πιο πρακτικά θέματα…
All posts in reflections
I don’t want to think anymore,I don’t want to feel anything,I wish for my mind to go silentand my heart to go numb.I want a quiet lake to look at,a cloudy sky embroidered withthreads of sunlight and abreeze, so that the tree leaves maywhisper poems to my torn soul.I want to lay on the grass,…
Ο Μορφέας μ’ έχει εγκαταλείψει. Δε με υποδέχεται πια τα βράδια στην αγκάλη του. Δε βαραίνει τα βλέφαρα μου η νύστα, δε μπορεί ο ύπνος να με λυτρώσει από τις σκέψεις μου.Σε σκέφτομαι, τη σκέφτομαι, τον σκέφτομαι, τους σκέφτομαι, τα σκέφτομαι, όλα και όλους ταυτόχρονα και συνάμα το καθένα, τον καθέναν ξεχωριστά. Δώδεκα, μία, δύο,…
Πόσο παράξενο ον είναι ο άνθρωπος…Να έχει ζωώδη ένστικτα που τον κάνουν ορμητικό, ειλικρινή και αληθινόκαι να τα καταπιέζει φιλτράροντας τα από τη λογική, το συμφέρον και την ιδιοτέλεια.Να έχει την ικανότητα του λόγου και της έκφρασης και να μιλάει με το μυαλό αντί με τη καρδιά.Να χρησιμοποιεί τις λέξεις για να εξαπατήσει αντί για…
For Vincent… Tonight, I write to you…Tonight, I write for youand about you…I write in honour of your golden, sunbathed sunflowers and your lilac irises…I write in…
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι σαν τον ήλιο σε καθάρια χειμωνιάτικη μέρα, λάμπουν, αλλά δε νιώθεις καθόλου ζεστασιά.Είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως,που είναι η παρουσία τους γύρω σου ανεπαίσθητη και διακριτική όπως ο αέρας που αναπνέεις.Αυτοί που είναι πάντα εκεί, που σε στηρίζουν, που σου δίνουν ζωή καιπου εσύ τους έχεις τόσο δεδομένους,που δεν…
Λυπάμαι….Λυπάμαι γιατί νιώθω ότι έχουμε καταλήξει να ζούμε σε ένα κόσμο που δε μας σοκάρει πλέον καμιά εικόνα, κανένα σκάνδαλο, τίποτα δε μας εκπλήσσει πια εκτός από την ειλικρίνεια. Κανένα ψέμα δε μας φαίνεται παράξενο. Μας παραξενεύει η αλήθεια, το συναίσθημα, η ευαισθησία και η αθωότητα…Πώς φτάσαμε ως εδώ… να δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια,…
Κι όταν έχω πια γεράσει,αν μου δοθεί το προνόμιο τούτο,κι όταν έχω πια μείνει μόνη μου,κι έχω ξεκουτιάνει,άραγε θα με θυμάται κανείς; Θα έχω αγαπήσει κάποιον αρκετά,τόσο που να αξίζω τη θύμηση του;Θα έχω κάνει κάτι αρκετά σημαντικό,τόσο που να με θυμάται η συλλογικήμνήμη του κόσμου ή θα χαθώ σαν τόσοιάλλοι σαν κόκκος άμμου στην…
Η μοναξιά βαθαίνει,η καρδιά νοσεί..Τα αστέρια έχουν σιγήσει,η σιωπή του ουρανού εκκωφαντική…Η πίστη μου έχει κλονιστεί,η ψυχή μου λειψή…Όλα τα μελαγχολικά “γιατί” υπερχειλίζουν και πνίγονται σε μια άηχη κραυγή.Έχει κολλήσει το παράπονο στο λαιμό μου και δεν μπορεί πια λέξη να βγει…Στεγνός λυγμός, δάκρυ χωρίς πληγή,πόσοι αναστεναγμοί χωράνεάραγε σε μια μικρή ρωγμή…
Θα ‘θελα μια φορά να χτυπήσει το τηλέφωνο μου τα μεσάνυχτα και να είσαι εσύ…Να μου πεις:“Δεν άντεξα άλλο, έπρεπε να σου μιλήσω…Έπρεπε να σου πω αυτά που κρατάω μέσα μου, αυτά που νομίζω ήδη ξέρεις…Νιώθω πολλά πράγματα για σένα…Δεν είναι τυχαίο που νιώθω αμήχανα όταν είμαστε μόνοι μας, που σε κοιτάω και χαμογελώντας σου…