Είναι κάτι τραγούδια τρυφερά σαν χάδια, που αγγίζουν την καρδιά και παρηγορούν το πνεύμα. Ακούσματα γνώριμα που καταλαγιάζουν τη θλίψη και κατευνάζουν τις ανησυχίες του νου. Μελωδίες που σε ταξιδεύουν στο χρόνο, νότες που αγγίζουν κάθε νοητή χορδή της ύπαρξής σου. Ρυθμικοί παλμοί προερχόμενοι από κάθε κρουστό σημείο του σώματός σου, νανουρίζουν με έμμετρο τρόπο…

Σε κρατάω σφιχτά, κι όμως νιώθω την αγκαλιά μου άδεια… Μου δίνεις τόσο όσο, όμως ποτέ όσο θέλω για να σε χορτάσω… Τη στοργή και την αγάπη σου τις νιώθω σα λεπτές ψιχάλες, ενώ εγώ έχω την ανάγκη να σταθώ στη μέση της καταιγίδας σου για να ξεδιψάσω. Ίσως το κενό που έχω μέσα μου…