I see no more.
I feel overwhelmed by the darkness of the night.
A dark veil covers the sky, it all looks pitch black.
I hurriedly look for the moon.
It escapes me. North, south, west, east, evade me.
I desperately look for the stars, needing a glimmer of light.
No silver spots to be seen. No milky galaxies, no far off planets and flying comets.
I am left hopelessly looking for a glistening light in the vast night sky,
an insignificant speck of silver glow.
Heaven is lost, the sky grows darker and darker, my heart grows heavier.
I sink in the darkness that surrounds me, dreaming of a starry night,
longing for a crescent moon, wishing for the twinkle of your eyes to shimmer in the dead of night.
Κοιτάω διαρκώς τον νυχτερινό ουρανό ψάχνοντας διακαώς το φεγγάρι.
Το σκοτάδι με το μαύρο βέλο του έχει καλύψει τα πάντα.
Προσπαθώ να εντοπίσω στο ουράνιο στερέωμα, αστέρια, κομήτες γαλαξίες…
Μάταια… ούτε ένα ουράνιο σώμα δεν υπάρχει να διαλύσει την καταχνιά της νύχτας.
Ούτε μια μικρή λάμψη, έστω ένα πεφταστέρι.
Ο ουρανός όλο και σκουραίνει, η νύχτα όλο και απλώνει τα μαύρα πέπλα της παντού.
Κι εγώ… βυθίζομαι στο απέραντο σκότος που με κυκλώνει, ελπίζοντας πως μια και μόνο
ακτίδα φωτός θα μπορέσει να διαπεράσει το έρεβος της αβύσσου που με κατακλύζει.
