Συνοδηγός στο αμάξι σου, χάζευα τον ουρανό δυο ώρες πριν τη δύση,την ώρα που τα σύννεφα ντύνονταν χρυσαφιά,και ξαφνικά σκάει μια ηλιαχτίδα ανάμεσα τους, χωρίζοντας τα,βρίσκοντας τον δρόμο της σε μας.Αυτή προσπαθούσε να μας φτάσει, να αγγίξει το χώμα, τα φυτά,κι εγώ σκεφτόμουν πως να την αρπάξω, να φτάσω να αγγίξω τα σύννεφακαι να πετάξω…
Ξεχάσαμε την ομορφιά του ουρανού, την ζεστασιά του ήλιου, το θρόισμα των φύλλων και τον ήχο της θάλασσας…Στριμωγμένοι σε άπειρα κτίρια και περιτριγυρισμένοι από λεωφόρους που ξερνάνε διαρκώς αυτοκίνητα,καλύψαμε τον ορίζοντα με θεόρατες κατασκευές και αντικαταστήσαμε τα δέντρα με πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος.Αντιμετωπίζουμε την άγρια βλάστηση σαν αποτρόπαιο και αδηφάγο αγριόχορτο προς εξόντωσηκαι πασχίζουμε να φυτέψουμε…
Αχ βρε καρδιά μου πότε θα μάθεις πια! Τρέχεις συνέχεια να δώσεις, να αγαπήσεις, να αγκαλιάσεις όλους αυτούς που νομίζεις πως σε αξίζουν. Όλους αυτούς που νιώθεις πως τους έχεις κοντά. Να προλάβεις να μην απογοητεύσεις κανένα, να δώσεις όλο σου το είναι σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά. Τρέχεις, τρέχεις…. και σκοντάφτεις…. και ματώνεις….…
Πόσο περισσότερο μπορώ να παιδέψω τις λέξεις;Πόσες φορές μπορώ να τους αλλάξω σειρά;Να ανακατέψω κι άλλα επίθετα, μετοχές, ρήματα και ουσιαστικά;Νιώθω ότι τις έχουν βάλει άλλοι τόσο σπουδαίοι, σε μοναδικές προτάσεις απίστευτης ομορφιάς, προκαλώντας μας τόσα πολλά δύσκολα, υπέροχα, ψυχοφθόρα και συνάμα γλυκά συναισθήματα…Δε ξέρω αν μπορώ να τις φτάσω αυτές τις φράσεις που έχουν…
Όμορφες, περίτεχνες λέξεις πετούν απ’ το χαρτί, κι απλώνονται και γίνονται εικόνες. Κάποιες από αυτές γίνονται νότες γλυκές και φθάνουν στα αυτιά μου σαν πετάρισμα πεταλούδας. Τέτοιες λέξεις περιμένω να βγουν από το στόμα σου, με μια απαλή εκπνοή κοντά στα χείλη μου να φτάσουν, σαν σταγόνα ζαχαρένια από λουλούδι αγιοκλίματος τον ουρανίσκο μου να…
I see no more.I feel overwhelmed by the darkness of the night.A dark veil covers the sky, it all looks pitch black.I hurriedly look for the moon.It escapes me. North, south, west, east, evade me.I desperately look for the stars, needing a glimmer of light.No silver spots to be seen. No milky galaxies, no far…
Εκπνέω βαθιά προσπαθώντας να αποβάλω το μαύρο σύννεφο που φώλιασε στο στήθος μου. Εισπνέω λαίμαργα, καθάριο, κρύο αέρα για να διαλυθεί η καταιγίδα που περικυκλώνει τη ψυχή μου.Πέφτει η βροχή στο πρόσωπό μου και σμίγεται με τις ψιχάλες που τρέχουν απ’ τα μάτια μου, κι ελπίζω οι λυγμοί μου να πνίγονται στους ήχους των βροντών…
Είναι κάτι τραγούδια τρυφερά σαν χάδια, που αγγίζουν την καρδιά και παρηγορούν το πνεύμα. Ακούσματα γνώριμα που καταλαγιάζουν τη θλίψη και κατευνάζουν τις ανησυχίες του νου. Μελωδίες που σε ταξιδεύουν στο χρόνο, νότες που αγγίζουν κάθε νοητή χορδή της ύπαρξής σου. Ρυθμικοί παλμοί προερχόμενοι από κάθε κρουστό σημείο του σώματός σου, νανουρίζουν με έμμετρο τρόπο…
Σε κρατάω σφιχτά, κι όμως νιώθω την αγκαλιά μου άδεια… Μου δίνεις τόσο όσο, όμως ποτέ όσο θέλω για να σε χορτάσω… Τη στοργή και την αγάπη σου τις νιώθω σα λεπτές ψιχάλες, ενώ εγώ έχω την ανάγκη να σταθώ στη μέση της καταιγίδας σου για να ξεδιψάσω. Ίσως το κενό που έχω μέσα μου…
The wind is howling outside my window, making the glass shake and the wooden frame crackle. It is a violent screaming wind, it beckons me to wake and tare my eyes away from my screen to look outside. To see the clouds move, the trees bend, the wires dance, as he wields the world as…