Πόσο περισσότερο μπορώ να παιδέψω τις λέξεις;
Πόσες φορές μπορώ να τους αλλάξω σειρά;
Να ανακατέψω κι άλλα επίθετα, μετοχές, ρήματα και ουσιαστικά;
Νιώθω ότι τις έχουν βάλει άλλοι τόσο σπουδαίοι, σε μοναδικές προτάσεις απίστευτης ομορφιάς, προκαλώντας μας τόσα πολλά δύσκολα, υπέροχα, ψυχοφθόρα και συνάμα γλυκά συναισθήματα…
Δε ξέρω αν μπορώ να τις φτάσω αυτές τις φράσεις που έχουν χαρακτεί στο μυαλό και στις καρδιές τόσων και τόσων ανθρώπων, όπως έχουν χαρακτεί και στα τείχη της δικής μου ψυχής…
Αλλά δεν θέλω να τις αφήσω… δε θέλω να με αφήσουν… με παιδεύουν και τις παιδεύω κι εγώ, γιατί δε θέλω να με ξεχάσουν και να ξεχαστώ…

Please follow and like us: