Μη με φοβάσαι, θα σε προσέχω,σαν εύθραυστο κρύσταλλο, σαν νεογνό πουλάκι,με ευλάβεια στα χέρια μου θα σε κρατώ. Την καρδιά σου κλείσε στη καρδιά μου,να σου την φυλάω, να μην την πειράξει κανείς,φρουρός ακοίμητος θα είμαι εκεί και θα σε προστατεύω. Άνοιξε μου την ψυχή σου, δώσε μου το χέρι σου,έλα κοντά, πολύ κοντά μου,…

Κι αν σε πω παραμύθι;Kι αν σε πω ιστορία που θα φέρει τη λήθη;Κι αν με ρούχα φανταχτερά έχεις ντυθεί,κι αν με φανφάρες και υπερβολές ήρθες να με πείσειςκαι για αγάπη και έρωτα ήρθες να μου μιλήσεις; Κι αν έχω χώρο ακόμα στην καρδιά μου για σένα,κι αν πιστέψω και πάλι σε όμορφες εικόνες και…

Κάθε μέρα που περνά δένομαι μαζί σου όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα ο σπάγκος της καρδιάς μου σφίγγει και τεντώνεται προσπαθώντας να σε φτάσει και να σε φέρει πιο κοντά. Κάθε μέρα που περνά η παρουσία σου μου γίνεται απαραίτητη, σχεδόν ζωτική. Σαν το οξυγόνο που αναπνέω, σαν κτύπος της καρδιάς μου, σαν ανάσα…

Ήθελα να με κρατήσεις σφιχτά και να διώξεις όλες τις αναστολές μου. Να κολλήσεις το σώμα σου στο δικό μου και να ξεπαγώσεις τις αισθήσεις μου. Τα χείλη σου να ακουμπήσουν τα δικά μου και  η γλώσσα σου να εισβάλλει στο στόμα μου διεκδικώντας τη δική μου. Ήθελα τα φιλιά σου να αφήσουν τα σημάδια…

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ψάχνω,αυτό το κομμάτι μου που είναι εντελώς χαμένο,που μου λείπει και δε μπορώ να το βρω.Αυτό που θα κάνει τη ψυχή μου να ηρεμήσει,την καταιγίδα μέσα μου να καταλαγιάσει,την καρδιά μου να ξαναγαπήσει. Νιώθω ότι η πυξίδα μου δεν έχει βρεί ακόμα το βορρά της,ότι το καράβι μου έχει χαθεί…

Ψεύτικες λέξεις, δανεικές φιλοσοφίες, κλεμμένες ζωές. Πόσους ανθρώπους νομίζεις ότι εξαπατάς με τα κούφια λόγια σου; Σε πόσες καρδιές νομίζεις ότι μπαίνεις προβάλλοντας τα δήθεν αληθινά αισθήματα σου; Πόσα ψέμματα μπορείς να ταΐσεις την μαύρη ψυχή σου χωρίς να νιώσεις την αλήθεια να συστρέφεται και να αντιδρά στα σωθικά σου;Όλοι οι ιστοί απάτης που μπλέκεις…

 Αγωνίζομαι να βρω τη θέση μου σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να εγκαταλείψω τα όνειρα μου και χωρίς να ποδοπατήσω τα όνειρα των άλλων. Προχωράω μπροστά, να βρω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που αφήνω πίσω μου, να βοηθήσω να φτιαχτεί ένας κόσμος αλλιώτικος, ήρεμος, γεμάτος αγάπη, συμπόνοια, κατανόηση, καλοσύνη… Χρειάζεται πρωτεργάτες το παρόν, ανθρώπους…

Και κάπως έτσι, κοντά στα μεσάνυχτα,  μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις αμέτρητες σκέψεις σου. Πέρασες όλη τη μέρα προσπαθώντας να σιωπήσεις όλα τα ερωτήματα του μυαλού σου. Τα αγνόησες, τα έπνιξες με άλλες επιφανειακές απορίες, τα έχωσες σε μια γωνίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ρίχνοντας άλλα πιο πρακτικά θέματα…