Τις μεταμεσονύχτιες ώρες, που όλα ησυχάζουν το μυαλό μου μπορεί ανενόχλητο πλέον να έρθει κοντά σου.
Μπορεί η σκέψη μου να ταξιδέψει σε σένα,
να με βοηθήσει νοερά να βυθιστώ στο βλέμμα σου,
να θυμηθώ το διστακτικό χαμόγελο σου.
Να ακούσω τη βαθιά φωνή σου και τα πονηρά σου υπονοούμενα, να θυμηθώ πως όταν μιλάς εσύ οι άλλοι σωπαίνουν.
Μπορώ να σου μιλήσω, να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ την αντίδραση σου, πως θα ήταν αν σου έλεγα όλα όσα θέλω να σου πω.
Μπορώ να απλώσω τα χέρια μου, να σε πάρω αγκαλιά, να σε κρατήσω σφιχτά, να σε νιώσω κοντά μου, να εξαλείψω την απόσταση που μας χωρίζει, αυτά τα λιγοστά εκατοστά που μοιάζουν χιλιόμετρα…
Στο μυαλό μου όλα είναι τόσο απλά, όπως το να σου πω:
” ‘Ελα, θέλω να σ’αγγίξω, να χαιδέψω το μάγουλό σου, να σου ψιθυρίσω στ’ αυτί λέξεις εμποτισμένες με βαθιές αλήθειες, έλα να ακουμπήσουν οι καρδιές μας, να ζεσταθούν οι ψυχές μας.”
Έλα…….
