Πειραματίζομαι, παίζω με τις σκιές και το φως που παλεύουν μέσα μου.
Πότε φτιάχνω πουλιά που ελεύθερα πετούν προς ανοικτούς ουρανούς,
πότε φτιάχνω λυσσασμένα σκυλιά που προσπαθούν να σπάσουν
τα δεσμά τους και να κατασπαράξουν ότι βρουν στο διάβα τους.
Κι άλλοτε η ψυχή μου είναι φωτεινή και ήρεμη, σαν αγριολούλουδο
που μοσχοβολά την άνοιξη, κι άλλοτε είναι σκοτεινή και υγρή,
σαν πεζοδρόμιο το χειμώνα γεμάτο λάσπες και πατημασιές από τους περαστικούς.
Έτσι περνούν λοιπόν οι μέρες, κάποτε λουσμένες με φως, έρωτα κι αρώματα,
κάποτε μοναχικές, μουντές και δύσοσμες, τρώνε τα σωθικά μου.
Κάπου ανάμεσα λοιπόν στο φως και στο σκοτάδι κρύβεται η σωτηρία της ψυχής.
Σ’ ένα ξέφωτο, βρεγμένο, ποτισμένο από τα χάδια της βροχής και των σκιών,
αγκαλιασμένο από τις ηλιαχτίδες και φιλημένο από τον πόθο για ζωή και έρωτα.
