Μια φορά μόνο,
μια φορά θα ήθελα να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, ειλικρινά,
χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες.
Να πούμε λόγια ξερά με πύρινες γλώσσες, να γίνει η αλήθεια παρανάλωμα του πυρός.
Να μας κάψουν λέξεις ατόφιες, να εισχωρήσει η θέρμη τους στο πετσί μας,
να νιώσουμε την ωμή δύναμή τους να μας εξαγνίζει το κορμί.
Μια φορά, θα ήθελα να μιλήσουν οι καρδιές μας μόνο. Να σου δείξω τις πληγές μου, να μου δείξεις τις δικές σου και ίσως να μπορέσουμε μαζί να τις κλείσουμε ο ένας για τον άλλον.
Ξέρεις, αγάπη χρειάζονται οι παλιές λαβωματιές του έρωτα για να γιατρευτούν και να προσέξεις τα επόμενα χέρια στα οποία θα εμπιστευτείς την γυάλινη ψυχή σου. Να πιστέψεις ότι θα την κρατήσουν ασφαλή και θα την εκτιμήσουν σαν το πολυτιμότερο δώρο στον κόσμο. Να τη δώσεις σε αυτούς που έχουν πονέσει, σ’ αυτούς που καταλαβαίνουν, που συμπονούν, σ’ αυτούς να εμπιστευτείς ότι απέμεινε από την καρδιά σου. Κι εγώ σ’ αυτούς θα τη δίνω από δω και μπρος….
