Λυπάμαι….
Λυπάμαι γιατί νιώθω ότι έχουμε καταλήξει να ζούμε σε ένα κόσμο που δε μας σοκάρει πλέον καμιά εικόνα, κανένα σκάνδαλο, τίποτα δε μας εκπλήσσει πια εκτός από την ειλικρίνεια. Κανένα ψέμα δε μας φαίνεται παράξενο. Μας παραξενεύει η αλήθεια, το συναίσθημα, η ευαισθησία και η αθωότητα…
Πώς φτάσαμε ως εδώ… να δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια, να μην πιστεύουμε πια στις λέξεις, να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε καμιά από τις αισθήσεις μας εκτός από την όραση…
Να μας μιλούν άνθρωποι με ευαισθησία και συναίσθημα και να τους χαρακτηρίζουμε αδύναμους, ονειροπόλους, χαμένους…
Έχουμε ταυτίσει την αθωότητα και την ενσυναίσθηση με ουτοπία… Δε χωράνε τα αγνά, απλά συναισθήματα στην καθημερινότητα μας, οι ωραίες λέξεις περισσεύουν πια, κανένας άνθρωπος δε μπορεί να μας πείσει, να μας παρηγορήσει, μόνο εικόνες, σκληρές εικόνες, άγριες αποκαλύψεις της παγκόσμιας αλήθειας, μόνο πραγματικά ορατά σημάδια αλλιώς κενό…
Κι εμείς οι λίγοι που μείναμε πίσω από τους υπόλοιπους; Εμείς που προτιμάμε τις υπόλοιπες μας αισθήσεις κι όχι την όραση; Εμάς που μας συγκινεί ένα τραγούδι και μερικά όμορφα λόγια;
Εμάς που μας παρηγορεί η μυρωδιά και η ζεστασιά της αγκαλιάς του αγαπημένου μας προσώπου;
Εμάς που μας λείπει το φιλί, το χάδι, η επαφή;
Ξεχασμένοι από όλους μένουμε πίσω εμείς γιατί δε βλέπουμε, τα μάτια μας τα κλείνουμε για να δούμε, για να νιώσουμε, για να συνδεθούμε…
Νιώθουμε…
Νιώσε με….
