Φοβάμαι.
Στέκομαι στην άκρη της θάλασσας του έρωτα και φοβάμαι να ξαναβγώ με τη βάρκα μου στ’ ανοιχτά.
Το τόλμησα κάποτε, ήταν καινούρια τότε η βάρκα μου, μικρή αλλά γερή, την έβαλα κι εγώ στη θάλασσα και ταξίδεψα χρόνια πολλά. Ταλανίστηκε το καρυδότσουφλό μου μέσα σε άγριες καταιγίδες, αλλά έπλευσε και γαλήνια για λίγο, κάτω από γαλάζιους ουρανούς και ηλιόλουστες μέρες.
Μια μόνο όμως δυνατή αντάρα με οδήγησε σε ένα βίαιο τυφώνα, λύγισε το κατάρτι μου, τσάκισε το τιμόνι μου και μ’ έριξε στα βράχια.
Είναι τώρα λίγος καιρός όμως που νιώθω να με τραβάει πάλι ο έρωτας να βγω για καινούρια περιπέτεια στα νερά του.
Φοβάμαι.
Έχω μπαλώσει πια τη βάρκα μου, είναι και πάλι γερή, δε μπάζει πια. Αλλά φοβάμαι να εμπιστευτώ πάλι τον έρωτα να με οδηγήσει στα νερά του.
Περιμένω στις όχθες ατενίζοντας το ατελείωτο γαλάζιο, το μπλε, το γκρίζο…
Ψάχνω στον ορίζοντα για μια άλλη βάρκα που ίσως ψάχνει μιαν όχθη να ξαποστάσει, που ψάχνει ίσως μια καρδιά να συνταξιδέψουν, να ανοίξουν πανιά μαζί, να μοιραστούν τη βάρκα τους και να πλεύσουν στις επτά θάλασσες του έρωτα πιασμένοι χέρι χέρι.
Περιμένω και φοβάμαι…
