Πόσο παράξενο ον είναι ο άνθρωπος…
Να έχει ζωώδη ένστικτα που τον κάνουν ορμητικό, ειλικρινή και αληθινό
και να τα καταπιέζει φιλτράροντας τα από τη λογική, το συμφέρον και την ιδιοτέλεια.
Να έχει την ικανότητα του λόγου και της έκφρασης και να μιλάει με το μυαλό αντί με τη καρδιά.
Να χρησιμοποιεί τις λέξεις για να εξαπατήσει αντί για να βοηθήσει, για να αγαπήσει.
Να έχει χέρια ικανά για τις πιο τρυφερές αγκαλιές, ικανά για τα πιο απαλά χάδια και να τα μεταμορφώνει στα πιο σκληρά και άγρια όπλα εναντίον ανθρώπων που είναι ίδιοι με εκείνον.
Τι περιέργη επιλογή να μπορείς να διαλέξεις την αγάπη και τη στοργή και να διαλέγεις την αποξένωση και την μοναξιά.
Πόσο δύσκολο είναι να πηγαίνεις ενάντια στη φύση σου, να απορρίπτεις τη συντροφικότητα και να διεκδικείς συσσώρευση πλούτου και υλικών αγαθών.
Μια αγκαλιά, ένα χάδι κι ένα φιλί, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο πολύτιμο, πιο ακριβό και πιο αληθινό από αυτά, αυτά θα έπρεπε να επιδιώκει ο άνθρωπος για να γεμίσει τη ψυχή του και την καρδιά του, μόνο αυτά και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία πια.
