Ο Μορφέας μ’ έχει εγκαταλείψει. Δε με υποδέχεται πια τα βράδια στην αγκάλη του. Δε βαραίνει τα βλέφαρα μου η νύστα, δε μπορεί ο ύπνος να με λυτρώσει από τις σκέψεις μου.
Σε σκέφτομαι, τη σκέφτομαι, τον σκέφτομαι, τους σκέφτομαι, τα σκέφτομαι, όλα και όλους ταυτόχρονα και συνάμα το καθένα, τον καθέναν ξεχωριστά. Δώδεκα, μία, δύο, τρείς, τέσσερεις το πρωί. Τι σημασία έχει τώρα πια τι ώρα είναι. Απλοί αριθμοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Δείκτες που γυρνάνε εσαεί σε ένα κυκλικό κατασκεύασμα, που δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Μόνο δώδεκα αριθμούς που ορίζουν το χρόνο. Τον μοιράζουν, τον διχάζουν, τον πολλαπλασιάζουν, τον διαιωνίζουν ασταμάτητα, ακούραστα, αβίαστα, μηχανικά. Ένας αδιάκοπος, μονότονος ήχος που μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, ζωές…
Ένας ήχος σταθερός, απρόσκοπτος, συνεχής, διαρκής κυβερνά τη μέρα, τη νύχτα, τον νου, τον άνθρωπο, δέσμιος του χρόνου που απλά περνά και δε λογαριάζει κανέναν και τίποτα. Απλά περνά. Και δεν έχει αρχή ούτε τέλος και χωράει τα πάντα. Αγάπη, μίσος, θυμό, ζήλια, κατανόηση, φιλιά, αγκαλιές, ζωή και θάνατο. Βάσανο και λύτρωση. Κι ο χρόνος κυλά μαζί και παράλληλα με όλα. Απλά περνά…
