Και κάπως έτσι, κοντά στα μεσάνυχτα, μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις αμέτρητες σκέψεις σου. Πέρασες όλη τη μέρα προσπαθώντας να σιωπήσεις όλα τα ερωτήματα του μυαλού σου. Τα αγνόησες, τα έπνιξες με άλλες επιφανειακές απορίες, τα έχωσες σε μια γωνίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ρίχνοντας άλλα πιο πρακτικά θέματα από πάνω, αλλά…
Κάπου εκεί πριν ή και μετά τα μεσάνυχτα σώνονται οι δικαιολογίες, χάνονται τα “μα” και τα “μου” και δε μπορείς πια να κρυφτείς από ‘σένα. Αναμοχλεύονται όλες οι ερωτήσεις που νόμιζες ότι έθαψες αρκετά βαθιά, ούτως ώστε να γλυτώσεις απ’ αυτές και πέφτουν πάνω σου με φόρα…
Λυσσασμένες, μανιασμένες, όλες απαιτούν απαντήσεις και λύσεις εδώ και τώρα. Και τι να πεις πια και πως να τις αποφύγεις, εσύ που όλη μέρα τις καταπίεζες, τις έχωνες όλο και πιο βαθιά μέσα σου και τώρα ξεπηδάνε ανεξέλεγκτες και εσύ είσαι ανίκανος να ξεφύγεις… Κάπου εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, κοντά στις μικρές ώρες του πρωινού, κάπου εκεί είναι η ώρα που ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλες τις επιλογές και τις αποφάσεις μας… Κάπου εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα κρίνουμε και κρινόμαστε από τον εαυτό μας…
