Ψεύτικες λέξεις, δανεικές φιλοσοφίες, κλεμμένες ζωές. Πόσους ανθρώπους νομίζεις ότι εξαπατάς με τα κούφια λόγια σου; Σε πόσες καρδιές νομίζεις ότι μπαίνεις προβάλλοντας τα δήθεν αληθινά αισθήματα σου; Πόσα ψέμματα μπορείς να ταΐσεις την μαύρη ψυχή σου χωρίς να νιώσεις την αλήθεια να συστρέφεται και να αντιδρά στα σωθικά σου;
Όλοι οι ιστοί απάτης που μπλέκεις γύρω σου μια μέρα θα γίνουν φυλακή και δε θα μπορείς πια να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή θα είναι η καταδίκη σου, ο χαμός της ειλικρίνειας από τη ψυχή σου, θα κρύψει το φως και θα χαθείς σε μια χαράδρα σκότους και φόβου. Θα έχεις χάσει όλα τα άτομα που σ’ αγάπησαν και που σου άνοιξαν την καρδιά τους πραγματικά, αφού κατάλαβαν ότι είχες μια διαφορετική πλαστή προσωπικότητα για τον καθένα, μια μάσκα που έκρυβε μόνο ανακρίβειες και απάτες. Και η μοναξιά θα γίνει το θεριό που θα σου τρώει την καρδιά, αφού ποτέ δεν έκατσες να μιλήσεις με τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον ανακαλύψεις, να τον πλάσεις, να τον κτίσεις, να τον αγαπήσεις, να τον αποδεχτείς. Θα έχεις μια άβυσσο στα στήθια που δε θα μπορείς να γεμίσεις με τίποτα, γιατί τίποτα δε μπορεί να χορτάσει το θεριό που ζει μέσα σου. Αφού δεν εκτίμησες ποτέ τους ανθρώπους που σου δόθηκαν, τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής, τις αυθόρμητες αγκαλιές, τη βροχή, τη θάλασσα, θα μείνεις μόνος εσύ και το θεριό σου σε μια σκοτεινή σπηλιά στην πιο απόμακρη γωνιά του μυαλού σου, να φτιάχνεις καινούρια ψέμματα για να καθησυχάσεις τη διάτρητη ψυχή σου.
