Κι όταν έρθει πάλι η στιγμή να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο πως θα σε κοιτάξω στα μάτια;
Πώς θα προσποιηθώ ότι ήμασταν κάποτε απλά δύο φίλοι, γνωστοί άγνωστοι, που για κάποιο περίεργο βίτσιο της μοίρας ξανασυναντιούνται κι αναγκάζονται να ανταλλάξουν αμήχανα χαμόγελα,
τυπικές κι ανόητες χειραψίες αντί για πολυπόθητες αγκαλιές;
Μισό μέτρο το ένα κορμί από το άλλο κι ένας γκρεμός στη μέση. Ψελλίζουμε για λίγο στεγνά τίποτε με πόνο ψυχής και μετά αντίο και πάλι…
Ψηλά το μέτωπο, χαμογέλα… ένα αντίο είναι μόνο, ένα στα τόσα που θα πείς…
Μην κυλίσεις δάκρυ, δεν είναι ώρα για να ξεχειλήσεις καρδιά μου.
Απόψε, απόψε που θα μείνουμε μόνοι μας, τις μικρές ώρες του πρωινού, εγώ, εσύ,
το φεγγάρι και τ’ αστέρια, κύλα…
Γίνε ποτάμι, θάλασσα για να ξεπλύνεις τη μάσκα της ντροπής μου,
που σ’ αρνήθηκα καρδιά μου ότι πόθησες πιο πολύ…
06/07/2016
Please follow and like us:
