Πάντα με πιάνει η μοναξιά βαριά τις νύχτες,
γι’ αυτό κουβεντιάζω με τα αστέρια.
Νιώθω να με παρηγορεί το φως τους στο σκοτάδι,
σαν χέρι που ακουμπά στον ώμο σου και σε γεμίζει ελπίδα.

Κοιτάζωντας επίμονα τον ουρανό, με μάγεψαν οι άγνωστοι πλανήτες
και βρέθηκα να τους ακολουθώ.
Μακριά από όλους και από όλα, βυθισμένη σε μια γαλήνια σιωπή,
ταξιδεύω στο απέραντο σύμπαν,
αναζητώντας μια γωνιά, να εναποθέσω την κομματιασμένη μου ψυχή.

Ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, μια δίδυμη καρδιά,
δύο μάτια σμαραγδένια, δύο χείλια μοναχά,
έναν γνωστό άγνωστο να με νανουρίσει με φιλιά.

Please follow and like us: