Πόσες αμαρτιές που θα με έστελναν απευθείας στον Παράδεισο αρνήθηκα…
Πόσα “μή” άφησα να με σταματήσουν από το να φτάσω αυτό που ποθούσα…
Σε πόσα “πρέπει” επέτρεψα να μου επιβληθούν
και να επισκιάσουν αυτά που η ψυχή μου επιθυμούσε…
Και γιατί; για ποιό λόγο;
Για μια ψεύτικη, ελαστική ηθική, που σου αφήνουν παρακαταθήκη
άλλοι καταπιεσμένοι άνθρωποι υποδεικνύοντας σου το “κοινό σωστό”,
το οποίο πλάθεται, τεντώνεται και μαζεύεται αναλόγως των “κοινών συμφερόντων”.
Κι εσύ, που το μόνο που θέλεις είναι να αγαπάς και να αγαπηθείς,
να είσαι ευτυχισμένος έξω από τα όρια της επιβαλλόμενης “κοινότητας”,
βομβαρδίζεσαι με φιλοσοφικά ηθικά διλήμματα που σου αλυσοδένουν
τις σκέψεις και σε αναγκάζουν να προσπαθείς διαρκώς να αιτιολογείς
και να δικαιολογείς τα “θέλω” σου αντί να τα νιώθεις και να τα ζείς.
