Το ξέρω, έχεις συνηθίσει να με βλέπεις στο φως,
χαμογελαστή και πρόθυμη με χέρια ανοιχτά, αλλά πίστεψε με,
δε θα μπορούσες να αντέξεις τα σκοτάδια μου…
Είμαι ικανή για πολύ βαθιά σκοτάδια,
για ωκεάνιες αβύσσους και να σου πω και κάτι, μ’ αρέσει εκεί…
Μ’ αρέσει που δεν υπάρχει ήλιος να με ξυπνήσει, γιατί προτιμώ τ’ αστέρια.
Θέλω να διαλέγω εγώ την ένταση του φωτός που θα με λούζει,
θέλω να ελέγχω εγώ πόσο εμφανής ή αφανής θα είμαι μπροστά σου…
Εσύ όμως βλέπεις την ανατολή που θες να δεις
και αγνοείς ότι εμένα με μαγεύει η δύση, το τέλος της μέρας,
το μυστήριο λυκόφως που δε θα καταλάβεις ποτέ.
Λυπάμαι, γιατί δεν ένιωσα ότι στ’ αλήθεια ήθελες να κοιτάξεις μέσα μου,
να φτάσεις να δεις τι είμαι εγώ, αφού ικανοποιήθηκες με μιαν επιφανειακή αυγή
και δεν έφτασες στο αστέρι που τρεμοπαίζει στο βάθος της ύπαρξης μου…
