Λυπάμαι που αφέθηκα και πίστεψα ξανά στην ανθρώπινη φύση…
Φιλίες εφήμερες που τους έδωσα βάθος, σάρκα  και οστά…
‘Όμορφα πρόσωπα που σε τυφλώνουν για να κρύψουν το κενό
που κατοικεί στο μέσο του κορμιού τους…
Χαμόγελα που θαμπώνουν και μελίρρυτες κούφιες λέξεις,
για να σε ευχαριστήσουν προσωρινά, μέχρι να πάρουν
αυτό που θέλουν από σένα και μετά….
Ψύχρα, κρύο και περιφρονητικές καλημέρες, χειρότερες κι από βρισιές…
Εμπαιγμός, χειραγώγηση, σιωπηλή αποχώρηση, σκοτάδι…
Δε φοβάμαι την απόρριψη, αλλά μετανιώνω
που με άφησα να ανοικτώ και μου επέτρεψα να εκτεθώ,
επιτρέποντας σε άλλους να με πληγώσουν…
Απ’ ότι φαίνεται εγώ τουλάχιστον, προσπαθώ ακόμα να βρω έναν άνθρωπο
να πιστέψω και να εμπιστευτώ…

Please follow and like us: