Η πεμπτουσία της ύπαρξης του ανθρώπου, θα τριβελίζεται πάντα από τα “αν” που δεν έκανε πράξεις. Ο φόβος και οι ενοχές που επιβάλλονται σε κάθε παιδί από τα “πρέπει” της κοινωνίας, είναι ηη δειλία που θα φέρει βαρέως κάθε άτολμος ενήλικας που δεν επαναστάτησε σαν έφηβος.
Πολλοί πέφτουμε στη παγίδα αυτή,
που έχει στηθεί με μεγάλη μαεστρία εδώ και τόσους αιώνες. Η θυσία του ατόμου για χάρη του ευρύτερου καλού.
Κι έτσι ο εκάστοτε άνθρωπος φθάνει στο τέλος της ζωής του εξυπηρετώντας το σύνολο, χωρίς να εκπληρώσει τα δικά του όνειρα και τους δικούς του στόχους, βάζοντας πάντα σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του από φόβο μπας και χαρακτηριστεί εγωιστής από το πλήθος.
Ένα απρόσωπο πλήθος που δε θα καταλάβει ποτέ τις μονάδες που το απαρτίζουν και πάντα θα κρίνει το άτομα που το αποστρέφονται.
